helaas naar huis

Nadat we gisteravond tot half één aan de bar gezeten hebben kunnen we vannacht heerlijk slapen. Om half tien worden we pas wakker en om half elf gaan we weer even een ontbijtje halen beneden. Gelijk vragen we bij de receptie of we de kamer tot twee uur mogen hebben aangezien we tegen die tijd in mogen checken. We kijken op de kamer nog wat tv, Arjan praat nog even met zijn kinderen via Skype en John neemt nog even een bad. Het hotel is volgens ons in een slechte staat, als er een klein beetje water over de rand van het bad gaat blijkt dat de kamer onder ons al lekkage heeft. Zelfs de monteur snapt er niets van.

Om twee uur steken we de weg over en gaan we naar de balie van Delta Airlines. We vliegen met een klein toestel naar Minneapolis waar we niet door de douane gaan en aansluitend doorvliegen met Boeing 767 naar Schiphol. Als we bij de balie komen wordt ons gevraagd of we het Esta-formulier ingevuld hebben, wij antwoorden van niet aangezien dit formulier bedoeld is voor mensen die Amerikaans grondgebied betreden. De regels blijken iets te zijn gewijzigd, voor de vluchten vanuit Canada naar de States ga je tegenwoordig op Canadees grondgebied al door de douane van Amerika. We kunnen bij de UPS-Store via internet in laten vullen en uit laten printen. De douane wil natuurlijk wel vertien dollar per persoon hebben. Nu nog een douane formuliertje invullen over ons of we geen rare ziektes hebben (John is zo klaar en kan overal nee invullen, Arjan is daarentegen nog druk op zoek naar de grote interne verrottingsziekte maar deze staat gelukkig niet op het formulier). Ook staan de standaard vragen op het lijstje of je geen crimineel bent, geen wapens bij je hebt en geen groente en fruit. Als we alles ingevuld hebben mogen we in een ruimte wachten tot de Amerikaanse douaniers wakker zijn, gelukkig kunnen we na twintig minuten beginnen aan het vraaggesprek. Het valt deze keer gelukkig mee, waarschijnlijk heeft hij gezien dat we gelijk door vliegen naar Amsterdam.

Na vlot door de douane gegaan te zijn krijgen we de veiligheidscontrole, hier wordt ook weer weinig aan het toeval over gelaten. Als de tas van Arjan door de scan gaat zien we het meisje lachen als de beer in beeld komt, ze roept haar collega erbij en roept het lijkt wel een beer. We helpen de (blonde) beambte maar een handje en vertellen dat het een beeldje van een ijsbeer is. We gaan beide door de metaaldetector en eindelijk gaat het takkeding een keer niet af, hierna mogen we kiezen of we door de bodyscan willen of uitgebreid fouilleren. We zien alleen een lelijke Chinees staan dus kiezen we voor de bodyscan, de scan is een super uitvinding het duurt werkelijk maar vijf seconden. Als we denken dat we alles achter de rug hebben en onze spullen en kleding weer terug mogen worden alle spullen nog even met een snuffelapparaat onderzocht voor waarschijnlijk explosieven. Als Arjan zijn spullen mag verzamelen mag John nog even blijven om ook zijn spullen te laten onderzoeken, ook dit blijkt gelukkig in orde. John pakt ook zijn spullen maar als hij zijn jas pakt blijkt dat hij iets te vlug gaat, deze moet ook nog even apart onderzocht worden. John snapt er niets van het zal toch niets met zijn kapsel te maken hebben....

De veiligheidsbeambte geeft aan dat ook bij John alles in orde zit. Als hij vraagt waar de reis naar toe gaat en hij hoort dat dit Amsterdam is vraagt hij wat we in Winnipeg kwamen doen. Als we vertellen dat we de ijsberen bezocht hebben en de Manitoba Moose is hij onze grootste vriend, na vijf minuten weten we zelfs dat hij een nieuwe hond heeft en dat hij gisteren in het park gevochten heeft. Was dat nou die strenge chago van net???

Over een half uurtje gaan we boarden voor onze eerste vlucht dus dit zal ook onze laatste update zijn helaas.

We willen jullie bedanken voor het volgen van onze reis en we hebben veel plezier gehad in het lezen van jullie reacties.

Dag 18, Winnipeg

Onze laatste dag is helaas aangebroken, gisteren hebben zijn we nog even in de bar blijven hangen en daardoor hebben we heerlijk geslapen. We worden pas om half tien wakker, niet dat het uit maakt we hebben vandaag weinig te doen.

Na het ontbijt in het hotel van drie eitjes en een flinke stapel toast nemen we een taxi naar het centrum van Winnipeg, we beginnen vandaag met een bezoek aan de bekende exhibitie van 'the bodies' dit is een tentoonstelling die heel de wereld over trekt. Het zijn allerlei echte lichaamsdelen en organen van mensen die het aan de tentoonstelling geschonken hebben. Het begint met redelijk normale dingen als botten en complete skeletten maar ook organen met kankergezwellen en zelfs foetussen van verschillende weken oud, best een bizar gezicht maar ook erg leerzaam. Als we na een uurtje weer buiten staan zijn we best een beetje onder de indruk.

Aansluitend gaan we de kaartjes ophalen voor de ijshockeywedstrijd van vanavond welke in hetzelfde gebouw is. Bij dit gebouw zitten ook twee hele grote winkelcentra welke we ook maar even door wandelen, als we een paar uurtjes gewandeld hebben pakken we de bus terug naar het hotel om in te checken voor onze eerste vlucht van morgen. We zoeken gelijk onze koffers nog even uit en ruimen de bende een beetje op. Om vijf uur gaan we in hotel wat eten en aansluitend pakken we de bus weer terug naar het centrum, om half zeven gaat het ijshockeystadion open en kunnen we naar binnen.

Als we om kwart voor zeven aankomen kunnen we vlot naar binnen lopen en keuren we onze plekken even, we zitten perfect we zitten op de derde rij vanaf de boarding en iets uit de midden van het veld. We gaan even een grote zak popcorn halen (dat doet iedereen dus wij ook) en wat te drinken, als we plaats nemen hebben we het al naar onze zin. De warming up begint en een stuk of veertig spelers schiet met gigantische snelheid over het ijs, als er een kleine honderd pukken op het ijs gegooid worden krijgen allebei de goalies een klein warming up. Het ijshockey is hier de grootste sport en dat blijkt ook wel uit de show, alles wordt gefilmd en er is veel reclame. Om half acht begint eindelijk de wedstrijd, we zitten aan de zijde van het thuisteam van Winnipeg de Manitoba Moose ze spelen vandaag tegen de Hamilton Bulldogs. De Moose zijn het opleidingsteam van de Vancouver Canucks welke één van de beste teams in de NHL is.

Het is werkelijk geweldig om dit mee te maken, de enorme dreunen van de spelers die tegen de boarding en het plexiglas op de boarding vliegen lijken op tv altijd heel hard maar als je het zo van dichtbij ziet snap je niet dat ze nog opstaan. Het gaat er af en toe heel hard aan toe en de spelers vliegen af en toe werkelijk door de lucht. 'wij' komen al snel voor te staan en het wordt uitbundig gevierd, als het na tien minuten gelijk wordt zien we de wedstrijd harder worden. In de tweede periode komen de Moose weer op voorsprong om hem net voor het einde van de periode weer uit handen te geven. In de derde periode komen ze weer op voorsprong en aan het einde van de derde periode maken de bulldogs weer de gelijkmaker. Wij vinden het niet erg, er volgt een verlenging. De verlenging is vijf minuten en de eerste die scoort wint. Gelukkig wordt er niet gescoord en gaan we naar de penalty's.

De goalie van de Moose weet ze allen tegen te houden en twee speler van de Moose weten het doel van de bulldogs te vinden. De Manitoba Moose winnen de wedstrijd met 4 tegen 3. Na afloop nemen de bus terug naar het hotel. Als we om kwart voor elf in het hotel aankomen nemen we nog even plaats in de sportsbar waar we onder het genot van een biertje nog even wat ijshockey kijken en jullie even op de hoogte stellen. Helaas vandaag geen foto's. Morgenochtend gaan we waarschijnlijk nog even een vliegtuigmuseum bezoeken wat hier op het vliegveld zit. Om half vijf hebben we morgenmiddag onze vlucht naar Minneapolis waar vandaan we een kleine twee uur later vandaan naar Amsterdam vliegen. We proberen jullie morgen nog een laatste keer op de hoogte te stellen van onze terugreis.

Dag 17, Churchill naar Winnipeg

Vandaag weer redelijk vroeg uit de veren, om kwart voor zeven gaat de wekker. Tussen half acht en kwart voor acht worden we weer opgehaald voor onze tweede dag in de buggy. Als we weer in de buggy zitten hebben we er vandaag voor gekozen om voorin te gaan zitten bij de chauffeur Neil. Neil lult de oren van je kop en heeft vele grappige verhalen, ook weet hij gigantisch veel van de omgeving en van ijsberen.

Als we op weg gaan krijgen we te horen dat er de afgelopen week een explosief gevonden is in het gebied en dat dit om elf uur tot ontploffing gebracht wordt, het hele gebied waar de ijsberen zich bevinden is vroeger een oefenterrein van het Amerikaanse leger geweest vandaar ook dat er op het vliegveld een Boeing 737 kan landen. De paden die over het terrein lopen zijn vroeger ook gebruikt door de tanks en andere voertuigen van het leger, ook werden raketten en explosieven getest in het gebied.

We gaan een ander deel van het gebied in op zoek naar ijsberen. We moeten weer een klein uurtje hobbelen voor we in het gebied komen waar de meeste ijsberen zijn. We gaan als eerste buggy het gebied in en al snel zien hebben we geluk we hebben de eerste beer gevonden, helaas zit hij erg ver van de paden af tussen de struiken en kunnen we alleen wat foto's van lange afstand maken. Vandaag hebben we een stevige storm en is het op het balkon bijna niet te doen, zelfs de beren verschuilen zich voor de wind.

Als we verder rijden komt er een buggy van de andere kant en staat er een ijsbeer tegen de buggy aan, de beer komt met zijn poten tot bij het raam en maakt flink indruk. Als we verder rijden zien we een beer zijn hoofd net even boven de struiken uitsteken om te kijken wat er langs komt, we stoppen en kunnen van redelijk dichtbij mooie foto's maken. Als we van plan zijn om weg te gaan komt de beer overeind en komt nog dichterbij liggen. Van dichtbij zien ze er zo lief uit maar ondertussen zijn ze levensgevaarlijk.

Na een kwartiertje rijden we verder en krijgen we van een collega van Neil te horen dat hij waarschijnlijk de ijsbeer met de jonkies weer gezien heeft die we gisteren gezien hebben. We rijden erheen en als we er aankomen zien we dat de beren zich verder terugtrekken de bosjes in, waarschijnlijk is er een mannetjes beer in het gebied en vluchten ze hiervoor. We besluiten hier te lunchen in de hoop dat ze terug komen, we kunnen nog een paar foto's van ze maken maar dichterbij komen ze helaas niet meer.

Als we onze weg weer vervolgen komen we langs de Tundra Buggy Lodge, dit is een soort trein van buggy's waar je in kan overnachten compleet met restaurant en bar. Het is allemaal een beetje krapper als een hotel maar je zit wel continu in het ijsberengebied. Als we langs de lodge rijden staan Neil zijn collega's blij te zwaaien voor de ramen, zij brengen hier enkele maanden aan één stuk door. Als we verder rijden komen we een aantal kleine vogels tegen, de naam weten we niet meer maar wij noemden ze white chickens hier hadden ze ook iets van weg. We rijden door langs de kust en bewegen ons langzaam terug richting ons eindpunt. Vlakbij ons eindpunt rijdt Neil een weg naar de kust in om ons een speciale rotsformatie te laten zien, boven in de rotsen ligt een ijsbeer lekker uit de wind te slapen. Als we terug rijden richting de bus zien we nog een ijsbeer welke wel erg dicht bij de bewoonde wereld komt.

Terug bij de bus nemen we afscheid van Neil en bedanken we hem voor de fantastische ervaring, dit zullen we zeker niet zomaar vergeten. We rijden met de bus terug naar het vliegveld waar we tot onze blijdschap de 737 weer klaar zien staan. We hebben allebei onze 'eigen' drie stoelen weer en de terugvlucht is zo voorbij. We zijn nu in het hotel waar we zo eerst maar even een biertje gaan doen en daarna nog wat eten. Misschien aansluitend nog wel een biertje aangezien we morgen uit kunnen slapen. Morgen gaan we de stad Winnipeg verkennen en overmorgen is het helaas over met de pret.

Dag 16, Winnipeg naar Churchill

De dag begint vandaag vroeg, om kwart voor zes gaat het wekkertje. We zijn het allebei niet met het tijdstip eens maar het is niet anders. We moeten om kwart over zes met onze spullen gepakt in de vergaderruimte zijn voor de instructies voor de komende twee dagen. Als we in de vergaderruimte aankomen ontmoeten we Laura onze gids voor de komende dagen (leuke gids).

We krijgen de papieren en uitleg voor de trip, aansluitend gaan we in een bus naar een ander deel van het vliegveld waar onze charter klaar staat om ons naar Churchill te vliegen. We hebben geluk we gaan met een boeing 737, normaal kunnen er ongeveer 160 personen in dit toestel maar we zijn maar met een man of 80. We hebben samen zes stoelen dus we kunnen de vlucht van anderhalf uur languit doorbrengen, onderweg krijgen we een ontbijtje en als we in Churchill landen zijn we helemaal klaar voor de ijsberen.

Aangekomen in Churchill gaan we met een antieke bus naar het begin van de toendra's waar we overstappen op een hiervoor speciaal gebouwde buggy. We mogen weer niet klagen, onze groep bestaat uit 22 personen en de buggy is gebouwd voor 40 personen. De buggy staat op vier enorm grote wielen en aan beide zijde kunnen alle ramen open, aan de achterzijde hangt nog een balkon van vier bij vier meter waar we op kunnen als we de ijsberen gevonden hebben.

Als we aan boord van de buggy gaan worden we voorgesteld aan Neil onze chauffeur en gaan er tot ons grote ongenoegen twee veel te mooie dames mee. De dames werken beide als ijsberen verzorgsters in dierentuinen in Amerika, helaas kunnen we nu niet onze volledige aandacht bij de ijsberen houden. De dames gaan elk jaar twee weken mee en onderzoeken de wilde ijsberen en de beren in gevangenschap.

Om half tien gaan we eindelijk op pad met de buggy, van Neil krijgen we te horen dat we eerst een uurtje moeten rijden om in het gebied te komen waar de ijsberen zich ophouden. Veel andere machines als deze buggy zullen hier niet ver komen, we rijden af en toe door meer als een halve meter water heen en over rotsen en keien van 30 cm. We hobbelen een uurtje door het gebied als we de eerste ijsbeer ontdekken, hij zit een eind van de enigszins gangbare route af maar Neil ziet het probleem niet. We klauteren met de buggy over de rotsen en door de meertjes, als we de ijsbeer naderen zien we dat hij een zeehond heeft gevangen.

Volgens Neil hebben we nu echt geluk, hij doet dit werk al vele jaren en hij heeft pas twee keer een ijsbeer met een prooi gezien. De ijsberen verzamelen zich in dit gebied vanaf begin oktober en wachten tot de Hudsonbaai vol komt te liggen met pakijs, op het ijs kunnen ze jagen op het hele grote zeehonden bestand van de Hudsonbaai. De ijsberen eten bijna het hele jaar niet en moeten zich de komende maanden voeden, de ijsbeer die we nu zien heeft veel geluk gehad dat hij deze zeehond heeft kunnen vangen. Het tij in de Hudsonbaai kan redelijk snel van vloed naar eb gaan en door het redelijke vlakke toendraland blijven er kleine kommen zeewater achter, soms vergist een zeehond zich en blijft in de kommen achter en is daardoor een makkelijke prooi voor de snelle ijsbeer.

De beer heeft de zeehond al voor de helft op en we kunnen prachtige foto's maken van hem en zijn bebloede poten en kop. We blijven met de buggy bij deze ijsbeer staan en zien na een half uurtje een tweede en aansluitend ook een derde beer aankomen wandelen.

Waarschijnlijk hebben ze de prooi geroken, ze komen beide tegen de wind in aanlopen. De derde beer, een groot mannetje jaagt de beer die de zeehond gevangen had (een kleiner vrouwtje) weg en duikt op de zeehond om hem zo snel mogelijk op te eten. Een eind voor de buggy zien we een reus van een ijsbeer aankomen welke zonder twijfel recht op de etende ijsbeer afgaat, soms delen de ijsberen hun voedsel. Ook deze prooi wordt gedeeld door de beren tot er nog maar een klein stuk overschiet, de beren beginnen te vechten om de prooi. Beide beren zitten met hun bek en poten flink onder het bloed en vallen elkaar aan , een prachtig gezicht en beide beren zitten behoorlijk onder het zeehondenbloed. zie film

Als de reus compleet rechtop gaat staan ziet de andere beer in dat hij het vandaag niet

gaat winnen en neemt hij afstand.

We hebben prachtige foto's gemaakt, Arjan heeft alles kunnen fotograferen en John heeft de vechtpartij op film vast kunnen leggen. Dit was iets waar we op hoopte maar niet op gerekend hadden, het was zo bizar om te zien.

Neil maakt de lunch klaar en we eten in de buggy waar iedereen maar over één ding kan praten, ijsberen, ijsberen en ......

De reus kauwt op zijn gemak verder op de laatste restjes van de zeehond en de andere beer weet nog een stuk weg te pikken als de reus niet oplet, hij weet niet hoe snel hij moet vluchten. Het is een machtig gezicht om de beren de stukken vlees en huid kapot te zien trekken. De eerder gevluchte beer komt onze buggy even onderzoeken, hij loopt langs onze buggy en is nog geen twee meter bij ons vandaan. De dieren maken echt indruk en laten wel merken dat ze zich niets van de mensen aantrekken. Als we denken dat we alles gezien hebben besluit Neil dat we verder gaan, als we net weer verder hobbelen komt één van de beren richting de buggy met zijn bek en lichaam onder het bloed. We vragen Neil nog even te stoppen zodat we deze beer ook kunnen fotograferen als hij langs onze buggy loopt, we hebben weer geluk er staan inmiddels een aantal buggy's en hij loopt klem langs de onze de toendra op.

Hierna gaan we terug richting Churchill wat zeker nog twee uur hobbelen is, het is inmiddels half drie maar ons gevoel hebben we maar een half uurtje staan kijken en geen twee uur. Als we een kwartiertje verder gehobbeld zijn zien we op grote afstand een moeder ijsbeer met twee bijna volgroeide jonkies liggen, ze liggen in het struikgewas en alleen als we aan komen rijden komen ze even overeind om ons te bekijken. Helaas zien we hierna niet meer als de moeder en kunnen we ze niet duidelijk op de foto zetten.

De mooie dames geven nog een voorlichting in de buggy over de ijsberen en hebben ook een schedel en tanden van een ijsbeer bij zich, de voorlichting is erg aantrekkelijk om naar te kijken. Oh ja ook leerzaam.....

Als we terug zijn stappen we over in een oude Amerikaanse schoolbus welke ons naar ons hotel in Churchill brengt, Neil is ook onze buschauffeur en levert ons bij ons hotel af. We bezoeken nog even een souvenirwinkel en willen eigenlijk nog even op het strand gaan kijken aan de rand van het dorp, de mensen in de winkel zeggen dat we dit zonder auto absoluut niet moeten doen aangezien hier zeer regelmatig ijsberen aan komen wandelen en ook deze hebben maanden niet gegeten.

Net voor het dorp ligt de ijsberengevangenis, ijsberen die te dicht bij de bewoonde wereld komen worden in grote vallen gevangen en opgesloten in de gevangenis. Hier krijgen ze niets te eten zodat ze later niet weer terug komen en denken dat ze eten krijgen. Zodra het pakijs er is worden de ijsberen per heli uitgezet op het pakijs en kunnen ze hun weg vervolgen richting het noorden.

We eten vanavond iets in een restaurant tegenover het hotel en morgen gaan we er met Neil weer heel de dag op uit. Morgen aan het eind van de dag vliegen we weer terug naar Winnipeg waar overmorgen onze laatste dag doorbrengen.

In Churchill hebben we met de telefoons geen bereik maar wel (beperkt) internet, als iemand ons nodig heeft is een mailtje dus de enige manier.

Dag 14, Banff naar Calgary

Om negen uur zijn we allebei wakker maar nog niet echt fris, we hebben allebei een uitgebreide douche nodig om helemaal wakker te worden. Vanmorgen om zeven uur werden we de eerste keer grof gewekt door een aantal takke Chinezen die op de gang aan elkaar stonden te roepen en gisterenavond waren er een aantal feestjes op straat.

Arjan heeft de eigenaardige hobby om alles uit te proberen wat er aan knopjes en schakelaars rond zwerft in een hotelkamer, vorige week hebben we het al een keer gehad dat we terug kwamen van het eten en dat meneer de kachel iets verkeerd had afgesteld. We zijn uiteindelijk in het bubbelbad af gaan koelen en de kamer had een uurtje met de ramen open nodig om weer op een normale temperatuur te komen. Vandaag had Arjan de fan van de klimaatcontrole op standje levensgevaarlijk gezet, John had het niet gezien en dacht dat de fan altijd aanstond en dat het normaal was dat hij het geluid van een zware dieselmotor hoorde te maken. John is om twee uur vannacht op onderzoek uit gegaan of de diesel niet uit kon en jawel daarna kon iedereen slapen.

We pakken onze koffers vanmorgen in voor de vlucht van vanmiddag en we komen allebei precies op 23 kg uit, 't ken net. We pakken onze container en stoppen even bij de Starbucks voor een halve liter koffie en wat te eten. We rijden Banff uit en rijden parallel aan de snelweg richting Calgary. We zijn veel te vroeg voor onze vlucht dus besluiten we nog even de bergen in te crossen, als we een mooie weg offroad gevonden hebben testen we onze container nog even op zijn 4x4 kwaliteiten. We vinden een mooie helling met een grindpad naar boven, hij doet het perfect.

Als we bij een riviertje komen gaat John met de container op een rots staan voor een fotootje, hij gaat er ook nog even zonder auto op staan en moet van Arjan dichter naar de rand gaan staan. Bij John begint het dun door de broek te lopen en hij besluit dat het ver genoeg is zo, Arjan neemt nog even ruim de tijd voor de foto. Normaal lopen op deze heuvels en bergen bizons in een groot omheind gebied, je mag hier met de auto doorheen rijden. Helaas zijn de bizons al de stal in, maar dat geeft ons een beetje de ruimte.

De weilanden liggen vol met grote molshopen als we langs een waarvan wij denken dat het een molshoop is rijden zien we een stom knaagdier ons aankijken. Het is een goffer, de Nederlandse vertaling is 'zakrat' of 'wangzakrat' het is maar dat je het weet. We rijden om de goffer heen om hem om de foto te zetten, als hij ons zat is duikt hij in zijn molshoop en zien we hem niet meer terug.

We rijden verder richting Calgary door de heuvels en bezoeken nog een grote botenopslag waar heel veel leuk speelgoed op de kant ligt om de winter door te komen, we rijden er met onze container tussendoor en bekijken de vele mooie boten. Als we iets verder rijden zien we een soort drijvend centerparcs huisje met een buitenboordmotor erachter.

Als we bijna bij Calgary zijn wordt er overal flink nieuw asfalt aangelegd en het gekste is nog door welke firma, Volker Stevin is ook hier overal druk aan het werk.

Na een rit van een uurtje of drie komen we aan op het vliegveld waar we onze container af moeten staan en onze zooi er uit moeten halen, Arjan is de kap van zijn cameralens kwijt. Als we heel de auto drie op zijn kop hebben gehad roept Arjan blij dat hij hem al in zijn broekzak had gedaan om hem niet kwijt te raken.....

We nemen voor de gein nog even de kilometerstand op, we hebben in totaal 4344 kilometer gereden met onze container. We nemen afscheid van hem en lopen richting vertrekhal, gisteravond hebben we al ingecheckt en tijdens het inchecken kregen we de aanbieding om voor 90 dollar First Class te vliegen. Als we bij de veiligheidscontrole komen mag John zijn schoenen en broekriem afdoen en wordt daarna nog even grondig met de metaaldetector nagekeken en gefouilleerd. Arjan mag doorlopen maar zijn rugtas wordt tot in de voering gecontroleerd, zelfs de ritsen worden met één of andere drugshond op batterijen gecontroleerd. Gelukkig is alles in orde en mogen we verder. Dankzij de upgrade naar de First Class mogen we de speciale lounge van Air Canada in waar we onbeperkt mogen eten en drinken. We nemen plaats in de heerlijke stoelen waar we nog bijna vier uur op onze vlucht mogen wachten, John gaat een potje pokeren en Arjan gaat verder in zijn boek. Het boek van Arjan leest wel erg snel weg, als later blijkt dat het een kinderboek is snappen we allebei waarom.

Om tien voor vijf mogen aan boord van het vliegtuig en zijn we heel erg blij dat we de upgrade gedaan hebben, het is een klein straal vliegtuig voor 75 personen waarvan de eerste twaalf stoelen heerlijk ruim zijn en de andere alleen geschikt zijn voor kleine Chineesjes en kinderen. Onderweg krijgen we nog het één en ander te eten en te drinken en hebben we (voor de verandering) niets te klagen. Tijdens de vlucht vliegen we weer een andere tijdszone in, het verschil brengen we terug naar zeven uur met Nederland.

Na anderhalf uur zijn we in Winnipeg waar we alleen de weg over moeten steken om in ons hotel aan te komen, we eten nog wat in de Sportsbar in het hotel. Tot grote teleurstelling van John staat er weer Franse uiensoep op het menu en tot overmaat van ramp heeft ook Arjan het gezien.

Morgen moeten we ons om kwart over zes melden voor ons laatste en meest bijzonder uitstapje, we gaan twee dagen het binnenland in om ijsberen te spotten. Om half acht vliegen we met een klein toestel naar het noorden. We hopen daar ook internet te hebben om jullie op de hoogte te houden en anders zijn we over twee dagen weer terug in dit hotel.

Dag 13, Kalispell naar Banff

Op internet hebben we gezien dat de wegen in Glacier al afgesloten zijn voor verkeer en we besluiten de langere route naar Banff te gaan rijden, voor de verandering brengen we weer een klein dagje in de auto door. De afstanden zijn hier enorm maar de wegen zijn zo goed en het landschap is zo afwisselend dat het voor ons geen enkel probleem is om de honderden kilometers per dag af te leggen.

Vanuit Kalispell zitten we redelijk snel bij de Canadese grens, de douanier is zowaar vrolijk en in voor een geintje. Niet gek dat maak je hier niet zo vaak mee. Na een klein vraaggesprekje van een minuut mogen we Canada al in, het zal wel koffietijd zijn.

Als we een tijdje in Canada rijden beginnen de wegen mooier en mooier te worden, na een paar uurtjes gaan we de highway af voor een broodje bij de subway. Na het eten gaan we via een rustige highway door Kootenay National Park richting Banff, we rijden door de bergen langs een mooi riviertje. Arjan roept dat hij een stinkdier in de berm tegen het bos zag, Arjan gooit de auto in de berm en John gaat met de camera op onderzoek uit. We vinden de skunk en kunnen een paar foto's van hem maken voordat hij het bos in verdwijnt. Als we verder rijden komen we over een bergpas waarna we een uur door bossen heen rijden waar een grote bosbrand heeft gewoed, we zien weinig anders als afgebrande bomen.

Als we in Banff aankomen rijden we een rustige weg door de bossen richting het plaatsje Banff, we hopen hier nog wat wild te zien maar helaas na een uurtje hebben we nog niets gezien. We rijden het centrum van Banff in en vinden een leuk hotel in het centrum, we boeken een kamer en gooien onze spullen binnen. We gaan het centrum van Banff even verkennen en we komen bij een winkel waar we vorig jaar met de Chinese eigenaar(dig) hebben staan te onderhandelen over de prijs van een Grizzlybeer beeldje, we gaan dit jaar weer een poging wagen om het beeld te bemachtigen. Als we bij het beeldje staan zijn we gelijk weer verkocht, het lijkt zo echt. We besluiten heb beeld eerst even te wegen het ziet er toch wel zwaar uit, helaas 3,5 kg dat gaat niet goed komen. Gelukkig heeft de Chinees ze ook nog een slag kleiner en komen we er met de prijs deze keer wel uit.

We brengen de spullen in het hotel en doen beneden een biertje in de bar, straks gaan we waarschijnlijk nog even genieten van het prachtig bedienend personeel van The Keg die gelukkig ook hier zit.

Morgen rijden we eerst nog een rondje in Banff National Park en aansluitend rijden we op het gemak de 150 kilometer naar Calgary airport waar we om half zes naar Winnipeg vliegen.

Dag 12, Yellowstone naar Kalispell

We hebben vandaag weer een lekker rit voor de boeg, John heeft weer geluk en mag weer een slordige 700 kilometer rijden. We beginnen de dag met een rustige rit vanaf ons hotel middenin Yellowstone richting de noord-uitgang.

Als we na het ontbijt (twee eitjes met toast) het hotel verlaten begint het een beetje te regenen, de temperatuur valt vandaag mee het is zeven graden boven nul. Langs de weg zien we weer veel bizons lopen en zo te zien heeft het weer redelijk gevroren vannacht, hun ruggen zijn allemaal weer wit. We bezoeken in Yellowstone nog twee watervallen en rijden daarna de vijftig kilometer richting de uitgang.

Vanuit Yellowstone rijden we een heel stuk door een mooie vallei richting de interstate, als we de interstate bereikt hebben gaat de cruisecontrole erop en gaan we zingend richting Kalispell. Kalispell ligt bij de ingang van Glacier National Park, vanavond zullen we beslissen of we door Glacier naar Calgary rijden of dat we via Banff rijden waar we vorig jaar ook geweest zijn en wat een erg mooi gebied was.

We gaan eerst eens kijken hoe ver we vandaag gaan komen. Als we een paar uurtjes op de interstate hebben gereden mogen we er gelukkig weer af om via de highway richting Kalispell te rijden. Onderweg hebben we nog wat natte sneeuw en zakt de temperatuur naar het vriespunt, we hopen dat het hier bij blijft er valt namelijk nog steeds een beetje regen. Als we net op de highway rijden klaart het gelukkig op en als we over een bergketen zijn is het volop zonnig, de temperatuur stijgt naar 12 graden en het is heerlijk. Onderweg stoppen we nog even om onze container een beetje af te spuiten, als we hem op deze manier inleveren bij Hertz moeten we hem waarschijnlijk gelijk overnemen.

Na nog een paar uurtjes over de highway komen we aan in Kalispell, we vinden het voor vandaag genoeg en gaan op zoek naar een hotel. We komen er aardig wat tegen en zien er eentje met een zwembad en een hottub, meer hebben we niet nodig en we checken hier in. We hebben besloten om vandaag onze koffers maar even leeg te gooien en even in te ruimen inclusief onze recente uitbreidingen op onze garderobe, het valt niet tegen Arjan komt op ongeveer 21 kg uit en John op 22 kg. We hebben zelfs nog een klein beetje over, oh toch niet we zijn de toilettassen vergeten.

We gaan zo even uitzoeken wat we morgen gaan doen, de lange rit via Banff ca. 700 kilometer of de rit door Glacier en dan naar Calgary dit is ongeveer 300 kilometer minder.

Dag 11, Yellowstone

Vandaag hebben we er zin in, om half zeven zijn we wakker en onderweg voor een ontbijtje in het hotel. Arjan is helemaal gelukkig als hij ziet dat we het zelf mogen bestellen, vanzelfsprekend worden het twee eieren Sunny side up met vier stukken toast. We bestellen een jus de orange erbij en we mogen kiezen groot of klein, we kiezen groot en zien even later 'groot' aankomen. Die halve liter hebben we nog wel even last van.

Tegen zeven uur begint het licht te worden en gaan we op pad, de wegen in het park lopen in een grote acht vorm. We rijden eerst de noordelijke lus welke iets groter is als de zuidelijke. Ook hebben we hier eerder kans op wild omdat de andere zijde van de lus meer het gebied van de warmwaterbronnen is en de geisers. De temperatuur is even wennen, we beginnen met 1 graad onder nul en als het zonnetje op komt zakt de temperatuur zelfs naar min 5.

Al snel komen we een grote groep bizons tegen welke op rug helemaal onder het ijs zitten een gedeelte steekt de rivier over naar de andere zijde.

We blijven even langs de weg staan en gelukkig is het nu nog heerlijk rustig op de weg, het enige nadeel van Yellowstone is dat als er dieren gezien worden er af en toe gewoon een file ontstaat van auto's. Gelukkig is het naseizoen en valt het nu mee. We rijden verder richting de Canyon waar in de ochtend meestal de meeste beren gespot worden. Onderweg komen we nog een coyote tegen welke brutaal langs de weg loopt in tegen over gestelde richting, we zitten zo in de bossen te turen voor groot wild dat we hem bijna over het hoofd zien.

Als we na anderhalf uur rijden bij de Canyon komen zien we veel bizons maar helaas geen beren, als we bijna de Canyon uitrijden terug de bergen in staat er een aantal auto's geparkeerd en staat er een parkranger bij. We stoppen even bij de ranger om te vragen wat er rond huppelt aan wild, een eind verder langs het riviertje is een Grizzlybeer gezien en een aantal wolven. De ranger heeft een enorme verrekijker op een statief bij zich waar we even doorheen mogen kijken, een eind verder zien we de beer tegen een helling oplopen. Door de verrekijker kunnen we hem goed in de gaten houden. We hebben de beer geprobeerd te fotograferen maar dat is helaas niet best gelukt door de afstand van zeker een kilometer. De foto van de wolven ging nog enigszins maar ook deze afstand was eigenlijk te groot.

Als we zien dat de beer en de wolven alleen maar verder van de weg af gaan besluiten we verder te gaan, het komende stuk hebben we een aantal hele grote en mooie watervallen. We stoppen op verschillende plaatsen waar we de prachtige watervallen bewonderen en fotograferen. Ook voor een auto vol prachtige dames nemen we natuurlijk even de tijd. Ook zien we een paar grondeekhoorns en gewone eekhoorns, de grondeekhoorns zijn super kleine beestjes en heel grappig om te zien.

Na de watervallen rijden we richting het noorden van het park en zitten we continu rond te kijken of we ergens beren kunnen vinden. Als we langs een mooi bos rijden stoppen er voor ons twee auto's, we gooien de auto aan de kant en zien tegen de rand van het bos op nog geen 30 meter van de weg een Grizzlybeer lopen. De beer is echt gigantisch, we kunnen er snel een paar foto's van maken voor hij het bos in loopt.

De beer loopt ondanks onze aandacht voor hem rustig door en trekt zich niet van ons aan, het is verboden en zeker niet ongevaarlijk om binnen de honderd meter van de beer te komen. De enige manier om het dier op de foto te zetten was door toch even de auto te verlaten, wel lieten we de deur open zodat we eventueel snel weer binnen waren. Waarschijnlijk heeft een sprong naar de auto niet zoveel nut, een Grizzly kan zijn eerste 50 meter in drie seconden afleggen.

Na al het geluk van de wereld te hebben gehad dat we deze Grizzly gezien hadden (de tweede op één dag) rijden we de rest van de route om wild te spotten, helaas komen we niet verder als nog een paar honderd bizons en een hoop herten. Op de terugweg gaan we alle geisers en warmwaterbronnen bezoeken, de eerste bronnen zijn prachtig om te zien en het is best een bizar gezicht om warm water en stoom uit de grond te zien komen. Ook komen we bij diversen putten vol met modder die liggen te pruttelen als een pan dikke soep. We wandelen een aantal routes over vlonders door de gebieden en zien vele bronnen, sommige plekken stinken heel erg naar zwavel.

Als we genoeg gezien hebben van de bronnen besluiten we terug te rijden naar onze lodge welke voor de meest bekende geiser is gelegen, Old Faithful. Deze geiser staat bekend om zijn betrouwbaarheid in de tijdstippen van het uitbarsten, tussen de uitbarstingen zit elke keer ongeveer anderhalf uur. Er zijn meerdere geisers in het park waarvan sommige hoger zijn als Old Faithful maar geen enkele is zo voorspelbaar. Sommige geisers barsten elke dag een aantal keer uit en anderen één keer in de paar maanden. Old Faithful spuit ongeveer 14000 liter per uitbarsting de lucht in waar hij ongeveer vijf minuten over doet.

Als we ook Old Faithful gezien hebben gaan we terug naar onze lodge en gaan we een hapje eten in het restaurant. Morgen starten we met nog een kleine rit door Yellowstone en aansluitend hebben we iets meer dan twee dagen om in Calgary aan te komen. De komende twee nachten hebben we nog geen hotels geboekt, we springen morgen in de auto en zien wel waar we eindigen. In ieder geval moeten we circa 1100 kilometer afleggen in iets meer als twee dagen.

We hebben ook nog goed nieuws te melden, Astrid (de vrouw van Arjan) heeft zich een tijdje geleden aangemeld voor een herexamen voor haar rijbewijs bij de Telegraaf. Afgelopen donderdag heeft ze haar herexamen afgelegd. De examinator was zo onder de indruk van haar rijkunsten dat hij haar vroeg samen met de auto op vakantie te gaan. Arjan keek er even raar van op toen hij het hoorde maar kon er ook iets positiefs in zien. http://www.nietverwachtmaarwegaantochkoos.reismee.nl/ Waarschijnlijk volgend jaar weer een trip.