Dag 10, Coeur d'Alene ID naar Yellowstone WY
Vandaag de grote autorit van 740 kilometer, we zien er een beetje tegenop maar we vinden het zonde om er een dag extra in te steken om in Yellowstone aan te komen.
Na vijf uur op de interstate gaan we het binnenland in richting Yellowstone, het is een veel leukere route door een aantal kleine dorpjes. Ongeveer twee uurtjes voor Yellowstone beginnen we in de country en western sfeer te raken we rijden langs allemaal grote ranches en paardenfokkers.
Eindelijk komen we in de richting van Yellowstone en wordt de natuur nog mooier, in het laatste dorpje voor Yellowstone tanken we nog een keertje en kopen we nog even de belangrijkste spullen in de supermarkt.
Na lang wachten rijden we Yellowstone binnen via de west-ingang, in dit 'park' zoals ze het hier noemen kunnen we ons wel een paar dagen vermaken.
Als we een kwartiertje in het park rijden zien we in een groot veld naast de weg de eerste rendieren, natuurlijk stoppen we even voor een foto. Een stukje verder zien we een eindje vanaf de weg de eerste bizons lopen, machtige beesten om te zien.
De lodge blijkt een eco-lodge te zijn, of te wel geen tv. Gelukkig wel internet we moeten namelijk de komende dagen na Yellowstone nog plannen. We gaan een hapje eten in het restaurant en om half tien zijn we terug in de lodge. We hopen morgenochtend vroeg vast een stukje Yellowstone te gaan bekijken voor dat de rest wakker is, of dat gaat lukken is maar afwachten we hebben een redelijk vermoeiende dag achter de rug met tien uurtjes in de auto.
Hopelijk kunnen we jullie morgen een aantal hele mooie foto's laten zien.
Dag 9, Seattle WA naar Coeur d'Alene ID
Als we om iets voor half negen wakker worden beseffen we dat we nu al een uurtje achter lopen op onze planning, we hadden in de planning om de tour van negen uur te doen door de Boeingfabriek dat gaat nu even niet lukken. We gaan even ontbijten in het hotel en aansluitend rijden we richting de Boeing fabriek, de locatie van het hotel was perfect binnen vijf minuten staan we bij Boeing op de parkeerplaats.
Als we binnen zijn kunnen we nog net mee voor de tour van tien uur, dit komt mooi uit aangezien we straks nog een goeie 500 kilometer moeten rijden. We krijgen eerst een film te zien over Boeing van gelukkig maar een paar minuten en daarna mogen we met een gelukkig klein groepje de bus in. Boeing heeft hier zijn eigen start- en landingsbaan van meer als 3 km lang zodat alle toestellen hier kunnen landen en vertrekken, vanaf deze baan worden ook alle proefvluchten met nieuwe toestellen en proefmodellen gemaakt.
We rijden met de bus langs de baan richting de enorme hal waar de vliegtuigen gemaakt worden, de hal is meer als veertig meter hoog en is nog twaalf hectare groter als heel Disneyland in Amerika. Niet misselijk dus, toen de hal net gebouwd was verzamelde zich op bepaalde plekken vochtige lucht en veranderde in wolken. In de hal hadden ze plaatselijke regenbuien vanuit deze wolken. De hal is tegenwoordig goed geventileerd en blijft zonder verwarming of airco toch altijd rond de 20 graden.
We mogen de bus verlaten en gaan een grote tunnel van circa tien meter doorsnede in die onder het gebouw doorloopt. Onder het gebouw loopt een heel stelsel van deze tunnels, door deze tunnels lopen alle kabels, blusleidingen en dergelijke. Als er dus gewerkt moet worden aan de leidingen kan de productie in de hal er boven gewoon door gaan. Als we bijna een kilometer in de tunnel lopen gaan we met een lift naar een platform waar we een prachtig uitzicht hebben over de bouw van de Boeing 747-8 dit model is nog een jaar in een proeffase en er vliegen er op dit moment vier rond die allen probleemloos 1600 vlieguren moeten afleggen en dan pas mogen de eerste toestellen geleverd worden. Dit toestel is uitgerust met de nieuwste motoren en is 6 meter langer dan de originele 747. Dit toestel kan 22 uur aan één stuk vliegen en kan dus alle steden ter wereld met elkaar verbinden. Er is al een flink aantal van verkocht en de eerste worden half volgend jaar geleverd aan Lufthansa.
We gaan terug naar de bus en rijden naar een volgende tunnel verder onder de hal, hier gaan we wederom met de lift omhoog en hebben we een mooi uitzicht over de Boeing 777-200 en de Boeing 777-300. Hier kunnen we mooi heel de opbouw zien van de verschillende delen van de romp, de vleugels, het landingsgestel en de montage van de motoren. We mogen helaas geen foto's maken in de hal maar neem maar van ons aan dat je niet weet wat je ziet. De eerste 820 toestellen van deze typen waren al verkocht voordat hij in productie werd genomen. Deze typen worden volgens het lopende band principe in elkaar gezet, maar dan ietsje groter opgezet. In de toekomst wil Boeing de toestellen in drie dagen op kunnen bouwen door alle onderdelen door onderaannemers kant en klaar aan te laten leveren, inclusief bedrading, leidingwerk en apparatuur.
Boeing heeft zelf nog een groot aantal fabrieken verspreid over de VS, ze hebben vier toestellen van het type Dreamlifter. De Dreamlifter is een 747 waarvan de laadruimte vergroot is zodat hele rompdelen naar binnen kunnen, heel het staartgedeelte kan wegdraaien zodat de maximale grootte naar binnen kan.
Als we de hal verlaten krijgen we de spuitcabines te zien tegenover de hal, deze hallen zijn een stukje kleiner maar nog steeds gigantisch groot. We rijden terug naar het hoofdgebouw waar we binnen nog even rondkijken en buiten vanaf het observatiedek nog even kijken wat er aan toestellen klaar staat. Op het terrein staan zeker nog veertig toestellen klaar om afgeleverd te worden, sommige staan in de primer te wachten op hun definitieve kleur. Voor het spuitwerk wordt meestal wit als basis gebruikt omdat de donkere lakken stukken zwaarder zijn, een heel toestel in wit gespoten bevat ongeveer 100 kg aan verf en een bijvoorbeeld blauw toestel kan tot 500 kg verf bevatten.
We verlaten Boeing om twaalf uur, we hebben namelijk nog een hele rit voor de boeg. We hebben nog meer als 500 kilometer af te leggen. We besluiten het eerste stuk binnendoor te rijden over de Highway (soort van provincialeweg waar je langs mag stoppen als je iets leuks ziet) en als we in tijdnood komen kunnen we het laatste stuk de Interstate pakken waar je 70 Mijl per uur mag rijden (ca. 110 km/u).
We hebben gelukkig een leuke route uitgekozen waar we een paar uur langs een snel stromende rivier rijden met veel stroomversnellingen, de route rijdt makkelijk weg en we kijken onze ogen uit.
We komen om half zeven aan in hotel, joepie we hebben een zwembad. We gaan wat eten in een restaurant naast het hotel (geen tijd voor boodschappen ma) en aansluitend gaan we het zwembad en het bubbelbad onveilig maken. Om negen uur zijn we weer op de kamer en brengen we jullie nog even op de hoogte van onze dag, John gaat nog even naar de kapper en Arjan kijkt naar de laatste Chileense mijnwerker die uit zijn raket komt. Morgen hebben we een wat minder leuke dag, morgen hebben we meer dan 700 kilometer af te leggen met onze container. Het enige leuke is dat de laatste paar honderd kilometer de kans op groot wild weer groter wordt, dan naderen we Yellowstone National Park waar we beren, buffels en een hoop geisers hopen te gaan zien.
Dag 8, Chilliwack BC naar Seattle WA
Om acht uur worden we wakker, redelijk vroeg na ons feestje van gisteren. We duiken beide even onder de douche door en ontbijten even in het hotel. We rijden richting de grens waar we Amerika in gaan, als je Amerika in gaat wordt er in je paspoort een visum geniet en dit moet worden verwijdert als je het land weer verlaat. Als het visum verwijdert wordt als je Amerika verlaat wordt dit geregistreerd zodat vast staat dat je het land verlaten hebt. Vorig jaar zijn we Amerika via de snelweg uitgegaan en hebben ze onze visa niet uit onze paspoorten gehaald. Dit kan vaak problemen geven als je de States weer bezoekt omdat je officieel nog steeds in het land bent. Wij hebben er maar op gegokt dat hun administratie niet zo best is en we hebben ze er zelf uitgescheurd.
Als we bij de grens komen staat er geen rij en zijn we gelijk aan de beurt, we betwijfelen of dit gunstig is aangezien ze nu alle tijd hebben om ons lastig te vallen. Eerst rijden we door een arsenaal van camera's die de auto en zijn bestuurders en bijrijders van alle kanten op de foto zetten. Hierna komen we bij een hokje waar de meeste chagrijnige douanier van heel Amerika staat, hij schreeuwt een lijst vragen als; where do you come from, what's the purpose of your visit, how do you two know each other...... Zo gaat het nog even door en als we uiteindelijk op zijn vraag 'of we eten in de auto hebben' antwoorden dat we nog ergens twee marsen en een snicker moeten hebben is hij eindelijk uit geschreeuwd. We mogen verder rijden en de auto parkeren voor ons volgende interview, we moeten de sleutels afgeven bij een douanier buiten die de auto's in de gaten houdt. Als we ons binnen melde beging het volgende kruisverhoor, we hadden hem beter naar deze blog kunnen verwijzen aangezien we heel onze reis van de eerste tot de laatste dag door hebben genomen. Als het officiële verhaal doorlopen is blijkt de douanier toch gevoel voor humor te hebben en kan hij in één keer lachen. Hij is nieuwsgierig hoe Arjan zijn vrouw zo ver heeft gekregen dat hij alleen op vakantie mag, Arjan verteld de tactiek van het bosje bloemen. (laat ik maar niet zeggen wat hij werkelijk zei).
We krijgen onze paspoorten terug en mogen eindelijk op weg, we rijden een uurtje over binnenwegen richting Seattle langs allemaal kleine boerderijen, uiteindelijk gaan we de snelweg op om het laatste stuk wat vlotter af te leggen. Als we met een gangetje van 60 mijl per uur op de snelweg rijden horen we een raar geluid en begint onze container raar te doen. Fijn onze achterband is lek, zeg maar gerust zo plat als een nickel. We gooien de container in de berm en wisselen het wiel,
Na een half uurtje kunnen we weer op pad met een nieuwe band en 141 dollars lichter. We gaan eerst even langs de outletshops waar we vorig jaar ook geweest zijn. We bezoeken Tommy Hilfiger waar we een aantal boxers en broeken kopen. De spijkerbroeken koop je hier voor ongeveer twintig euries, helaas mogen we dit jaar maar één koffer meenemen en moeten we ons beperken tot de broodnodige dingen.
Als we na twee uurtjes shoppen onze vrouwelijke kant tevreden hebben gesteld wordt het tijd voor onze mannelijk kant, op naar de schietbaan. We schieten 250 kogels weg met een Glock 9mm en hebben de grootste lol, even komt de Rambo in ons naar boven.
bekijk onze shooting john hiereen shoot'n arjan hier
Als laatste hebben we vandaag een bezoek aan het visitorcentre van Microsoft op de planning staan. John heeft niet zo veel met computers behalve een hoop ruzie, maar dit blijkt echt een leuk tijdverdrijf te zijn. Er staan vele grote touchscreens en mooie touchscreens waar de computer is ingebouwd. We vermaken ons hier een uurtje waarna we de Microsoft stad verlaten. Het is echt een stad op zich met tientallen hele grote gebouwen en parken. We rijden nu naar ons hotel waar we met onze neus in de boter vallen, op dinsdag hebben ze tussen vijf en zeven uur een bijeenkomst voor de gasten met drankjes en hapjes van huis. Dit komt mooi uit nu kunnen we de foto's en dit verslag even bijwerken onder het genot van een hapje en een drankje.
Morgenochtend om negen uur gaan we in de Boeingfabriek een rondleiding maken en krijgen we te zien hoe de vliegtuigen gebouwd worden. We gaan zo nog even een hapje eten en daarna vroeg(er) naar bed.
Dag 7, Chilliwack - steurvissen
De wekker moest vandaag om half zeven af gaan maar daar krijgt hij de kans niet voor, om half zeven zijn we allebei al visklaar en hebben we er super veel zin in. We eten snel een paar geroosterde boterhammen in het hotel en om tien over zeven rijden we richting de rivier. Als we iets voor half acht aankomen liggen er al een aantal boten te water, Brandon onze gids van vorig jaar heeft zijn boot ook al te water liggen en komt aanvaren als hij ons ziet. Tijd om bij te praten nemen we niet we willen elke minuut op het water vissen en zo denkt Brandon er ook over. We varen een half uur stroomafwaarts (klik hier voor het filmpje)naar een dieper en breder gedeelte van de rivier.
Als we op de locatie aankomen gooit Brandon het anker overboord en maakt hij de hengels klaar. Na tien minuten zijn we klaar voor de steur. We krijgen het eerste uur wat flauwe aanbeten en we moeten nog even geduld hebben tot het water gaat stijgen, als het vloed wordt beginnen de steuren meestal te voeden. Rond half tien zien we aantal flinke steuren springen en is het water ook al flink gestegen. De eerste hengel buigt diep door en na een kwartier vechten kunnen we de eerste steur in de boot tillen.klik hiervoor filmpje
Het duurt lang voordat we weer een aanbeet krijgen, Brandon besluit dat het tijd is voor een ander soort aas. We moeten goed opletten of er een dode sockeye zalm voorbij komt drijven dit moet het ideale aas zijn. John ziet een zalm voorbij drijven en waarschuwt Brandon, helaas een verkeerde soort. De volgende is een mooie stinkende sockeye zalm die al een weekje ligt te rotten in het water. John krijgt de twijfelachtige eer om ook nog een zalm te vangen met z'n handen, twee plasticzakken bieden uitkomst en we kunnen de zalm binnenboord halen.
We brengen nog een paar uur op deze locatie door maar we krijgen helaas geen goede aanbeten meer. We verhuizen naar een ander gedeelte van de rivier waar we weer een poging wagen. Na een kwartier krijgen we weer een super aanbeet en John mag het gevecht weer aan. Na tien minuten hangen in de hengel lijkt deze steur zeker gelijkwaardig aan de vis die we eerder kwijt raakte. Na nog eens vijf minuten valt de lijn weer slap en zijn we weer een grote steur kwijt, dit keer is de onderlijn gebroken. Waarschijnlijk is de steur langs een aantal scherpe rotsen gezwommen en is de onderlijn daar op doorgesneden.
We krijgen ook op deze locatie geen aanbeten meer en we verhuizen naar een andere locatie. Op deze locatie vissen we ook nog een half uur maar ook hier is weinig leven. Het enige leuke is de zeehond die regelmatig rond de boot opduikt en elke keer als wij hem op de foto willen zetten snel weer onder duikt.
Onze tenen zijn redelijk bevroren maar na een half uurtje onder de douche komen ze weer op temperatuur. John mag als eerste zijn tenen opwarmen, als Arjan daarna aan de beurt is (ja we douchen nog steeds apart) gaat John vast een biertje bestellen in de pub tegenover het hotel. Als Arjan even later ook in de pub is hebben we een gezellig avond met de dame achter de bar.
Arjan heeft een nieuwe vriend ontmoet die niet veel gelooft van Arjan's verhalen dat hij bij de Navy Seals zit en zijn eigen tank heeft, hoe dronken hij ook was. Om twaalf uur waggelen we de straat over naar ons hotel en hebben we geen puf meer om dit verhaaltje te schrijven. Waarschijnlijk had het ook niet echt leesbaar geweest als we het in die staat hadden moeten typen.
Morgen hopen we vlot de grens over te kunnen naar de Verenigde Staten en Seattle te bezoeken.
Dag 6, Victoria naar Chilliwack
We beginnen de dag vandaag met een heel gezellig ontbijt waarbij Dieter en Ashley ook aanschuiven, we krijgen mooie verhalen te horen over de vele keren dat ze orka's gezien hebben en wat ze allemaal op het eiland meegemaakt hebben. Een man en vrouw schuiven ook aan bij het ontbijt en blijken veel gereisd te hebben, ookzij hebben leuke verhalen te vertellen. Na een goed uur besluiten we dat we nu toch echt op weg moeten om de ferry van elf uur te kunnen halen. We nemen afscheid van Dieter, Ashley, de grappige honden en ons tijdelijke huis.
Om kwart voor elf komen we bij de ferry aanrijden en is hij gelukkig pas voor 65% vol anders hadden we een uur moeten wachten. Tijdens de overtocht zoeken we een plekje op de boeg waar we een mooi uitzicht hebben als we tussen de vele eilanden door manoeuvreren. De ferry is een flinke boot waar ongeveer 2500 personen op kunnen het is dus een aardig stukje stuurwerk. Tijdens de overtocht zien we helaas geen dolfijnen wel zien we een aantal enorme kwallen naast de boot, of spiegelt het water nou zo....
Als we om één uur ten zuiden van Vancouver aanmeren besluiten we om Stanley Park in Vancouver maar even met een bezoekje te vereren. Het park ligt in de stad aan de noordzijde, we moeten dus heel de stad doorkruisen. Na een vijftig stoplichten komen we aan in het park waar we vorig jaar op zoek geweest zijn naar de vele wasberen die er volgens Arjan, de serveerster in het park en de vele folders en reisboeken moet zitten.
De wasberen (raccoons) waren vorig jaar waarschijnlijk op vakantie we hebben er namelijk niet één gevonden. Dit jaar gaan we vol goede moed en met de camera in de aanslag op zoek naar de kleine rotbeesten. Arjan heeft er al voldoende gezien (beweert hij) toen hij met Astrid in het park geweest is. John zweert het park af te branden als hij er dit jaar geen kan vinden. Als we de parkeerplaats bereikt hebben waar het raccoongehalte het hoogst is parkeren we onze container en gaan we op jacht. Na een kwartiertje zoeken hebben we naast twintig borden met 'verboden raccoons te voeren' en 'pas op de wasberen kunnen hondsdolheid hebben' nog niets gevonden en zijn we enorm moe van het lange zoeken.
We besluiten wat te gaan eten in het restaurant en daar gelijk informatie in te winnen waar die kleine dolle takke beesten zich ophouden. De ober zegt dat ze buiten in de bosjes zitten, kijk daar hebben we wat aan nu kan het vast niet lang meer duren. Als we klaar zijn met eten lopen we een wandelpad(je) door het park, als we terug komen bij het restaurant zijn we de zoektocht meer dan zat en kan de wasbeer het lekker bekijken. Arjan wil graag op de foto met een chinees en dus gaan we naar de uitkijk plaats hier zijn meestal de meeste wilde chinezen en japanners te vinden. De chinezen fokken blijkbaar sneller als de wasberen en zijn ook minder schuw. Arjan neemt behoedzaam plaats naast de chinezen om ze niet te laten schrikken, John neemt snel een foto van...... Oh John dwaalde even af... (zie foto).
De tweede poging om met de niet-zeldzame chinees op de foto te gaan lukt beter, ook Arjan heeft zijn buit weer binnen voor vandaag.
Als we terug lopen richting parkeerplaats valt John bijna om van ellende, langs het pad zit een wasbeer tussen de bladeren te zoeken naar voedsel. De wasbeer gaat gelijk tien keer op de foto en moet zich heel belangrijk voelen, hij heeft in ieder geval het park gered van een bosbrand.
Tevreden met behaalde resultaten rijden we de laatste anderhalf uur naar Chilliwack waar het morgen moet gaan gebeuren. We moeten vanavond nog even de bandjes van de container oppompen, in de auto brandt een lampje dat de bandenspanning niet meer klopt dit zal vast niets met ons offroad-avontuur te maken hebben. Vanavond duiken we vroeg onder de wol, morgen om half acht moeten we bij de rivier zijn voor onze vistrip.
Dag 5, Victoria - Orca spotten in een Zodiac
Ondanks dat we om half zes beide weer wakker zijn hebben we prima geslapen in ons nieuwe huis. Om half negen worden we aan het ontbijt verwacht en zullen we gelijk overleg hebben of we eventueel uit kunnen en uit zullen varen. Aan de ontbijttafel ontmoeten we een Canadees stel wat een paar dagen hier op vakantie is. We overleggen met Dieter over de weersomstandigheden en wat er de rest van de dag komen gaat, hij adviseert ons om niet te gaan aangezien ze in de loop van de dag storm en regen opgeven. Hij zegt dat het wel te doen is maar dat het een hele wilde rit gaat worden met het gevoel dat er hagelstenen op je hoofd landen. We mogen het tijdens het ontbijt samen overleggen wat te doen. We hebben voor de rest vandaag niets op de planning staan en met regen zal er ook weinig te doen zijn dus we besluiten een poging te wagen. Dieter vindt het prachtig en zegt dat hij in de veertien jaar dat hij het doet nog nooit twee gekken gevonden heeft die mee durfde, fijn dat te horen.
Nadat we de boot afgetankt hebben rijden we richting de haven waar we de boot te water laten. We trekken onze overlevingspakken aan en varen uit. De eerste kilometers langs de kust is de zee redelijk vlak en kunnen we behoorlijke afstanden afleggen. Na een half uurtje varen bereiken we een rotseiland met een vuurtoren net voor de kust van Vancouver Island, op het eiland ligt een grote groep zeeleeuwen lekker ruzie te zoeken en een hoop herrie te maken.
Nadat we de zeeleeuwen op de foto gezet hebben steken we de binnenzee over richting de kust van Amerika hier ligt een gebied waar Orka's en walvissen voeden. Als we een half uur uit de kust zijn komen er twee grote oceaanstromen bij elkaar en hebben we golven van een kleine drie meter hoog, dit is een behoorlijk ruig stuk aangezien er na elke golf een gat van vijf meter komt. De boot valt na elke golf steil naar beneden en we hebben hals werk om ons overeind te houden. De boot is prima geschikt voor dit werk maar of wij dit ook zijn betwijfelen we af en toe wel even. klik hier voor de film
Als we na een uurtje stuiteren en vliegen de Amerikaanse kust bereiken denkt John iets te zien, het valt moeilijk te zeggen wat in de hoge golven. Dieter gaat langzamer varen en direct beginnen twee dolfijnen met onze boot te spelen en blijven ze naast de boeg mee zwemmen en springen. Ondanks de hoge golven kunnen we een klein stukje filmen het is een heel grappig gezicht. klik hier voor de dolfijnen film
We zien enkele andere boten ook zoeken naar walvissen en orka's op de radio vernemen we dat er die dag nog niets gezien is. De boten waarschuwen elkaar via de radio als ze iets gevonden hebben, het gebied waar naar de orka's en walvissen gezocht wordt is ongeveer net zo groot als de Noordzee tussen Nederland en Engeland. Als we inmiddels al een uur of drie op zee zitten komt er over de radio een melding dat er iets gezien is, er is nog niet duidelijk wat maar de enige boot in ons zicht spoed zich richting het gebied en ook wij vliegen en stuiteren er heen. Na een half uur zoeken komt er een melding over de radio van een andere boot dat er orka's gezien zijn, we liggen precies op de goede plek. Normaal leven de orka's in kleine groepen een pod genoemd, we hebben het geluk dat er vier verschillende pod's in hetzelfde gebied rondzwemmen.
De orka's mogen met de boot niet benaderd worden en je moet er minstens honderd meter vandaan blijven. We mogen gelukkig wel gokken waar ze heen zwemmen en daar gaan liggen. Als we een punt uitgekozen hebben om te gaan liggen hebben we alle geluk van de wereld, op nog geen vijftig meter van de boot trekken er een aantal langs deze blijven in de buurt van de boot. Als ze iets verder van de boot weg zwemmen beginnen ze hun jacht op de zalmen, een aantal orka's gaan op hun rug liggen om daarna met hun staart op het water te slaan en de zalmen bij elkaar te drijven. We weten niet wat we zien en kunnen ons geluk niet op. Één van de dieren besluit dat het tijd is voor een kunstje en springt met zijn gehele lichaam uit het water, we vallen van de ene verbazing in de ander.
Als de eerste groep voorbij gezwommen begint het behoorlijk te regenen en moeten we uitkijken voor onze camera's, Dieter trekt het afdak over de boot en we mogen zelf de zodiac sturen. John stuurt de Zodiac in de richting waar we straks de orka's verwachten. Twee tellen later schrikken we ons verloren als er nog geen vijftien meter voor de boot een levensgrote mannetjes orka boven komt. We moeten de boot even remmen omdat er een orka van rechts komt dat maak je ook niet elke dag mee. De mannetjes orka's hebben de grootste rugvinnen van bijna twee meter hoog, als dit klem voor je neus boven komt ben je wel even een paar minuutjes stil.
We kijken elkaar aan en kunnen het nog steeds niet geloven. We varen nog een tijdje met de orka's mee maar de het begint te hard te regenen. De camera's en alle spullen zijn zo nat geworden van het zeewater en van de regen dat we maar beter terug kunnen gaan om alles te drogen. We varen in vlot tempo terug en na een uurtje zijn we terug in de haven. We hebben vandaag weer en topdag gehad ondanks de slechte weersverwachtingen hebben we het echt getroffen.
Als we terug zijn pakken we de tassen uit en slopen we alles uit elkaar om het te laten drogen. De foto's zetten we vast online en aansluitend willen we dit verslag nog even tikken. Arjan kwam op het geweldige idee om de openhaard aan te steken om alles droog te stoken. De openhaard heeft alleen iets meer uitwerking op ons en na een kwartiertje liggen we allebei in een diepe coma. Iets na zeven uur worden we gelukkig weer wakker, aangezien we vandaag geen tijd hebben gehad voor boodschappen kunnen we vanavond niet koken. Van Dieter hebben we gehoord dat er in Victoria een Keg Steakhouse zit, misschien dat iemand zich deze restaurantketen nog van vorig jaar kan herinneren. Wij in ieder geval wel, deze restaurants selecteren het vrouwelijke personeel 1. Op schoonheid, 2 op schoonheid en 3 (niet geheel onbelangrijk) op schoonheid. De dames moeten er ook nog eens prachtig uitzien in de standaard bedrijfskleding, de zwarte jurkjes. Laten we het er maar op houden dat het ook in deze vestiging prima voor elkaar was. Gelukkig hebben we in ons tijdelijke huis een tweede verdieping waar Arjan slaapt aangezien er Franse uiensoep op het menu staat. Als we eigenlijk al te veel gegeten hebben bestellen we nog een toetje, brownies met vanille ijs. We verwachten een normaal ijsje, op de foto kunnen jullie zien wat voor een complete maaltijd het toetje was.
Na het eten gaan we naar huis waar we dit verhaal nog even in elkaar prutsen, morgen varen we terug naar het vaste land en gaan we richting Chilliwack waar we maandag het Canadese steurrecord aan gaan scherpen.
Dag 4, Campbell river naar Victoria (off road)
Na het ontbijtje in het hotel tanken we de auto af en vertrekken we om tegen half negen voor de lange rit van vandaag. We rijden vandaag naar Victoria en we willen zoveel mogelijk via de binnenwegen rijden en de wegen die de houthakkers gebruiken om in de bossen te komen.
Op internet hebben we al een wegenkaart besteld uit Canada met alle kleine 'backroad' wegen op Vancouver Island, thuis hebben we de route al enigszins voorbereid en op google earth gekeken of de wegen inderdaad doorlopen en niet doodlopen. Na een beetje zoekwerk vinden we het eerste onverharde weggetje de bossen in, helaas begint de dag met regen en ziet het er ook nog niet naar uit dat het de eerste uren droog gaat worden. We komen op de route weinig wild tegen het enige is een paar herten, na een uurtje hobbelen over de wegen komen we op een splitsing waar we volgens de kaart linksaf moeten, als we het weggetje inkijken betwijfelen we of het de laatste maanden nog gebruikt is. Gelukkig hebben we een draagbare gps bij ons met de nieuwste illegale kaarten van Vancouver Island. Op de gps lijkt de weg door te lopen en we besluiten het erop te wagen.
De weg lijkt alleen maar smaller en hobbeliger te worden en na een half uurtje moeten we met onze container door een groot gat klauteren waar vroeger de weg nog lag. Waarschijnlijk heeft de enorme regen van een goede week geleden hier ook het één en ander overhoop gegooid.
Als we een goed uur over het pad rijden komen we een andere auto tegen met twee jagers, we vragen of we verder kunnen rijden en of we daadwerkelijk ook ergens uit komen. Gelukkig horen we van hun dat de weg een kilometer verder breder wordt en ook door vrachtwagens gebruikt wordt om boomstammen af te voeren. We rijden verder en worden ingehaald door een vrachtwagen met boomstammen die we besluiten te stoppen om hem er langs te laten hij rijdt tenslotte dik 80 met vrachtwagen over de slinger wegen. Naast ons stopt hij even om te vertellen dat er een groot transport aankomt en dat we straks als hij stopt ook even aan de kant moeten gaan.
Na tien minuten zien we hem langs de kant staan, we parkeren onze auto achter hem en wachten tot zijn collega er aan komt, na een minuut komt er een gigantische dieplader langs met een super grote kraan erop om de grootste bomen neer te kunnen halen. We zijn blij dat we hem gesproken hadden, de dieplader rijdt ook zomaar even kilometertje of zeventig de berg af. Na een paar uurtjes kruisen we de snelweg en besluiten we om de komende tweehonderd kilometer de snelweg te nemen omdat we anders in tijdnood kunnen komen als we straks nog een uurtje of vier binnendoor moeten. Om 1 uur komen we aan in Port Alberni waar we wat eten en voor de zekerheid de tank nog even vullen, vanaf hier gaan we het bos weer in over de onverharde wegen.
Een gedeelte van deze route hebben we vorig jaar ook al afgelegd en toen hebben we hier twee zwarte beren op ons pad gezien, we hebben dus hoop dat we hier wel slagen.
Als we een tijdje op de weg zitten blijkt het erg druk te zijn met enorme vrachtwagens met boomstammen en houthakkers met jeeps, vorig jaar zijn we in vier uur tijd twee mensen tegen gekomen op de hele route. Na erover nagedacht te hebben kan het wel kloppen, vorig jaar hebben we de route op zondag afgelegd. De jeeps en geladen vrachtwagens rijden met hoge snelheid over de wegen waar je eigenlijk nog geen paar honderd meter vooruit kan kijken, als we een vrachtwagen achter ons zien laten we ze er ook eigenlijk gelijk even langs zodat wij op ons gemak de omgeving kunnen bekijken. Op de route kruisen we om de paar kilometer mooie kleine en soms wat grotere rivieren. Over de riviertjes zijn bruggen gebouwd welke een mooi uitzicht geven over de riviertjes. Als we al een tijdje op weg zijn zien we pick-up met (zoals normaal daar) hoge snelheid van achter op ons afkomen, we gaan een stukje voor een brug aan de kant zodat hij ons makkelijk voorbij kan. De pick-up gaat ons met grote snelheid voorbij, naar ons idee iets te snel. Als hij een kleine bocht moet maken om op de brug te komen raakt hij de auto aan de achterkant kwijt en begint de auto te glijden, net voor de brug zit een gat in de weg waardoor de auto een heel stuk los komt van de grond en op de brug terecht komt. Gelukkig klapt hij nog net tegen de lage reling op de brug en vliegt hij niet over de rand. De auto draait door en komt dwars op de brug tot stilstand.
We wachten even af wat er gaat gebeuren, regelmatig komt er normaal een vrachtauto met hout met te veel vaart de berg af en wij willen niet op de brug staan als er één aan komt denderen. De man in de pick-up start de auto en na een keer of vijftien steken kan hij de brug afrijden, na de brug zet hij de auto aan de kant om de schade te bekijken. We stoppen bij hem en vragen of alles oké is, het enige wat de man over de situatie kwijt wil is; 'crazy hey'. Naar onze mening is hij goed weg gekomen aangezien het riviertje een meter of vijfentwintig lager ligt en hij met zijn auto op een paar centimeter na net achter de reling bleef. Wij vinden het prima en vervolgen onze weg.
In de planning wilde we halverwege de route afbuigen naar het zuiden en binnendoor de kust zien te bereiken. We bekijken de geplande route nog even goed en schatten in dat we nog minsten tot zes uur nodig hebben om de grote weg te bereiken. We besluiten dit niet te doen aangezien het gisteren bij lekker weer al om half zes redelijk donker was. We rijden nog een uurtje binnendoor langs een paar bergen waar de oude bomen en boomstronken gecontroleerd verbrandt worden, we stoppen met de auto bij een brandstapel van een metertje of zeven hoog. We openen het raam om een foto te nemen, het werd een snelle foto aangezien er zoveel warmte vanaf kwam dat we in de auto weg zaten te schroeien.
We nemen om half vijf de provinciale weg en autosnelweg richting Victoria om hier bijtijds aan te komen. Als we weer in de bewoonde wereld komen hebben we weer bereik met de telefoons en krijgt John goed nieuws via de sms, het dartteam is zonder John veel beter en heeft weer gewonnen en we staan nog steeds eerste. Om zes uur arriveren we bij Dieter en Ashley en hun bed and breakfast. Ze zijn niet thuis en op de ingang zit een envelop geplakt met onze namen erop. We kunnen met een cijfercode naar binnen en komen in ons nieuwe onderkomen voor de komende dagen. Het blijkt een mooi huis met groot terras met zicht op zee. We besluiten wat te gaan eten ergens en daarna een kistje koud bier te halen voor in ons nieuwe huis. Om acht uur zijn we terug en nemen we samen plaats voor met een biertje voor onze openhaard. (romantisch hè)
Morgen hebben we een tocht op zee in de planning staan met Dieter en zijn Zodiac, we hopen dat het door gaat ze geven namelijk niet van dat beste weer op.
Dag 3, Campbell River - Grizzly tocht
We worden vandaag helaas weer veel te vroeg wakker, om half zes zijn we weer klaar wakker. Arjan besluit Astrid maar lastig te gaan vallen en John vermaakt zich met de tv. Om half acht gaan we ontbijten in het hotel waar John op professionele wijze brood roostert voor zijn lieftallige reisgenoot. Na het ontbijt rijden we richting de haven waar we om half negen aankomen bij Campbell River Whale watch, Jack staat al op ons te wachten en herkend ons onmiddellijk van de onvergetelijke trip van vorig jaar.
Om negen uur varen we uit met acht personen, we hebben op de boot lekker de ruimte aangezien twee mensen nog per vliegtuig zouden arriveren maar de mist een beetje roet in het eten gooide. We varen met de snelle aluminium boot door de snel stromende rivier tussen vele eilanden door richting het vaste land. De rivieren en inlaten zijn op sommige plekken 700 meter diep en variëren in breedte van 100 meter tot enkele duizenden meters.
Tijdens het veranderen van het tij moet er op de ondiepere en smallere stukken zoveel water in weinig tijd door dat we draaikolken zien van twintig tot dertig meter doorsnede welke in het midden minstens een meter diep zijn. Op sommige plekken waar de bodem ineens tientallen meters omhoog komt stuwt het water ook gewoon een halve meter omhoog en zie je duidelijk een helling in de rivier.
Het is een mooie tocht en na een klein half uur varen verdwijnt de mist en komt de zon door. Na een uur varen komen we op stuk waar we vorig jaar met de complete boot tussen de golven verdwenen, vandaag lijkt de rivier wel een spiegel we kunnen met volle snelheid verder. Iets meer als een week geleden zijn er door de heftige regenval veel rivieren buiten hun oevers getreden, de eerste gevolgen kunnen we onderweg wel zien. Af en toe drijven er bomen voorbij van soms wel vijftien meter lang, de bomen en takken verzamelen zich op de punten waar stromingen bij elkaar komen en we moeten ook af en toe zoeken naar een opening in al het drijfvuil om verder te kunnen.
Als we een kwartiertje van de eindbestemming zijn stapt Jack achter het stuur vandaan en mag John (blij) het laatste stuk varen terwijl Jack de veiligheidsuitleg gaat doen voor het geval we een Grizzly tegen het lijf lopen. De regels zijn vrij simpel: Je hebt geen schijn van kans; ze rennen 60 km/uur, kunnen bomen klimmen en perfect zwemmen. Het enige wat je kan doen is langzaam achteruit lopen en ze uit de weg gaan.
Bij de monding van de Oxford rivier aangekomen leggen we aan en worden we door een Indiaan opgehaald met een busje. De paden waar we overheen rijden zijn totaal niet best en we worden flink door elkaar geschud, we hoeven gelukkig niet ver te rijden om bij de observatieplatforms te komen. Als we een minuutje onderweg zijn kruisen we een riviertje waar we in de verte de eerste Grizzly zien, dat belooft wat. Jack vraagt de indiaan of we gelijk door kunnen rijden naar de verste locaties, hier komen twee riviertjes bij elkaar en hebben we de meeste kans om de beren te zien.
Als we bij platform 4 aankomen verkennen Jack en John (de Indiaan) de omgeving of er geen beren in de bosjes zitten. De kust blijkt veilig en we mogen de bus uit, platform 4 en 5 liggen ongeveer 200 meter uit elkaar en Jack besluit eerst naar platform 5 te lopen. Als we bij platform 5 aankomen lopen we de trap op naar boven, halverwege de trap schrikken we ons rot, op nog geen twintig meter van ons vandaan zit een grote Grizzly rechtop in het riviertje.
Tot de overstromingen werden regelmatig drie verschillende beren gezien die alle drie twee kleintjes bij zich hadden. Jack en John vrezen ook dat de kleintjes de overstroming niet overleefd hebben. De Grizzly's zijn gigantisch groot en hebben enorme klauwen, aan hun gedrag kun je ook wel merken dat ze van niemand iets te vrezen hebben.
We zien op deze locatie drie verschillende beren waarvan de laatste waarschijnlijk dezelfde sluitspier storing als Arjan heeft.
Na vier uurtjes zit onze tijd er op en moeten we terug richting de haven. Als we tijdens de terugreis langs de rivier rijden klautert er een grote Grizzly over de aangespoelde boomstammen op zoek naar dode of bijna dode zalmen. Hij blijft ongestoord door zoeken en we kunnen een paar prachtige foto's van hem maken. Helaas moeten we verder, bij de haven aangekomen haalt Jack de lunch uit de boot en met z'n allen eten we op de steiger. We praten alleen maar over Grizzly's, Grizzly's en Grizzly's. Volgens John was het waarschijnlijk het mooiste wat hij ooit heeft meegemaakt, Arjan vond het ook prachtig maar wilde toch graag vermelden dat zijn bruiloft en zijn beide kinderen iets hoger eindigde. (om misverstanden te voorkomen).
Als we aan de terugtocht beginnen neemt de wind flink toe en begint de rit behoorlijk heftig, gelukkig is het in de volgende stukken rivier iets rustiger en kunnen we op het achterdek van de boot blijven staan. We komen onderweg nog een flinke groep zeeleeuwen en zeehonden tegen, ook hier is de zeep waarschijnlijk al een tijdje op.
Om half zes zijn we terug in de haven en nemen we afscheid van Jack. We besluiten om gelijk maar ergens iets te gaan eten en daarna nog even een duik te nemen. We willen op tijd naar bed gaan om morgen niet te laat te vertrekken, waarschijnlijk brengen we morgen een uurtje of acht in de auto door als we heel Vancouver Island doorkruisen via de onverharde wegen. Hopelijk hebben we morgen het geluk om nog en zwarte beer tegen te komen.