Vandaag 5 oktober is het eindelijk zover, we mogen weer.........

Gelukkig is Astrid zo lief om ons naar Schiphol te brengen of zou ze misschien zeker willen weten dat we weg zijn. Als we op Schiphol aankomen kunnen we vlot de baggage droppen en zijn we zo door de douane heen. We zijn wat aan de vroege kant en hebben nog drie uurtjes door te brengen in de vertrekhal. Arjan besluit de broer van Astrid te bellen, hij werkt op Schiphol bij een catering bedrijf wat de vliegtuigen voorziet van het heerlijke voedsel (hierover later meer). Na twee telefoontjes heeft hij ons gevonden en besluit Arjan dat het hoognodig is dat hij z'n kont moet laten zien. Gelukkig heeft de broer van Astrid iets meer verstand en houdt hij z'n broek aan maar kan hij het toch niet helemaal laten om even te doen alsof.

Om half vijf mogen we plaats nemen in de rij en kunnen we het vliegtuig in. De gate naast ons krioelt van de Chinezen, we hebben toch een beetje het gevoel dat ze ons stalken na onze negatieve uitlatingen in ons verhaal van vorig jaar.

Als we bijna voor aan de rij staan komen twee Chinezen in onze rij er op het laatste moment achter dat ze al bijna in Canada zitten en vluchten naar de goede gate. Hoe komen we toch aan die vooroordelen.....

Het boarden van het vliegtuig laat even op zich wachten, als we eenmaal in het vliegtuig zitten krijgen we van de piloot te horen dat we moesten wachten omdat het in het vliegtuig veel te warm was en de airco nog niet werkte. Onze trouwe lezers weten gelukkig dat wij na ons vorige avontuur nergens meer van op kijken en met de mafste dingen rekening moeten houden.

Eindelijk worden de motoren gestart en kunnen we gaan taxiën, of toch niet?

De stewardess ontdekt net naast ons een lege stoel en na navraag blijkt de persoon die hier moest zitten bij immigratie vast te zitten. Volgens de regels moet de koffer van de persoon uit het ruim gehaald worden. Tuurlijk wij wachten nog wel even.

De piloot roept om de drie kwartier vertraging in de lucht in te halen, volgens hem hebben we daar meer dan voldoende brandstof voor. De normale snelheid voor het toestel is 880km/u maar hij blijkt ineens 100 km sneller te kunnen. De piloot zal ver weg wel familie van Arjan zijn die krijgt hetzelfde altijd met een auto voor elkaar.

Op dit moment zitten we vijf uur in het vliegtuig en zijn we net over de helft, voor ons gevoel zitten we inmiddels al een uurtje of twintig.

Het heeft voor ons gevoel een eeuw geduurd maar eindelijk zijn we op Vancouver-airport. We lopen snel richting de douane om de grote groep voor te zijn. In tegenstelling tot vorig jaar hadden we nu een geschikte douanier die wel de officiële vragenlijst doornam maar niet zoals de 'takke Chinees' van vorig jaar tot het oneindige door bleef zeuren. Na een paar minuten kunnen we onze koffers ophalen en lopen we naar Hertz om onze huurauto op te halen.

Bij Hertz worden we vlot geholpen en kunnen we snel richting ons eerste hotel wat op een uurtje rijden van het vliegveld ligt. De huurauto blijkt een Jeep Commander te zijn een ruime suv met een wat raar uiterlijk, volgens Arjan hebben we een container op wielen gekregen en moeten we de havens een beetje mijden om niet per ongeluk op een schip gezet te worden.

We rijden door de stad naar het hotel en checken in voor de overnachting. Bij de lobby van het eerste hotel hebben we al geluk ze verkopen hier dezelfde blouses als in het verhaal van vorig jaar......

We eten nog wat in een naastgelegen restaurant en om half tien liggen we versleten op bed en zijn we allebei meer als 24 uur wakker geweest.