De dag begint vandaag vroeg, om kwart voor zes gaat het wekkertje. We zijn het allebei niet met het tijdstip eens maar het is niet anders. We moeten om kwart over zes met onze spullen gepakt in de vergaderruimte zijn voor de instructies voor de komende twee dagen. Als we in de vergaderruimte aankomen ontmoeten we Laura onze gids voor de komende dagen (leuke gids).

We krijgen de papieren en uitleg voor de trip, aansluitend gaan we in een bus naar een ander deel van het vliegveld waar onze charter klaar staat om ons naar Churchill te vliegen. We hebben geluk we gaan met een boeing 737, normaal kunnen er ongeveer 160 personen in dit toestel maar we zijn maar met een man of 80. We hebben samen zes stoelen dus we kunnen de vlucht van anderhalf uur languit doorbrengen, onderweg krijgen we een ontbijtje en als we in Churchill landen zijn we helemaal klaar voor de ijsberen.

Aangekomen in Churchill gaan we met een antieke bus naar het begin van de toendra's waar we overstappen op een hiervoor speciaal gebouwde buggy. We mogen weer niet klagen, onze groep bestaat uit 22 personen en de buggy is gebouwd voor 40 personen. De buggy staat op vier enorm grote wielen en aan beide zijde kunnen alle ramen open, aan de achterzijde hangt nog een balkon van vier bij vier meter waar we op kunnen als we de ijsberen gevonden hebben.

Als we aan boord van de buggy gaan worden we voorgesteld aan Neil onze chauffeur en gaan er tot ons grote ongenoegen twee veel te mooie dames mee. De dames werken beide als ijsberen verzorgsters in dierentuinen in Amerika, helaas kunnen we nu niet onze volledige aandacht bij de ijsberen houden. De dames gaan elk jaar twee weken mee en onderzoeken de wilde ijsberen en de beren in gevangenschap.

Om half tien gaan we eindelijk op pad met de buggy, van Neil krijgen we te horen dat we eerst een uurtje moeten rijden om in het gebied te komen waar de ijsberen zich ophouden. Veel andere machines als deze buggy zullen hier niet ver komen, we rijden af en toe door meer als een halve meter water heen en over rotsen en keien van 30 cm. We hobbelen een uurtje door het gebied als we de eerste ijsbeer ontdekken, hij zit een eind van de enigszins gangbare route af maar Neil ziet het probleem niet. We klauteren met de buggy over de rotsen en door de meertjes, als we de ijsbeer naderen zien we dat hij een zeehond heeft gevangen.

Volgens Neil hebben we nu echt geluk, hij doet dit werk al vele jaren en hij heeft pas twee keer een ijsbeer met een prooi gezien. De ijsberen verzamelen zich in dit gebied vanaf begin oktober en wachten tot de Hudsonbaai vol komt te liggen met pakijs, op het ijs kunnen ze jagen op het hele grote zeehonden bestand van de Hudsonbaai. De ijsberen eten bijna het hele jaar niet en moeten zich de komende maanden voeden, de ijsbeer die we nu zien heeft veel geluk gehad dat hij deze zeehond heeft kunnen vangen. Het tij in de Hudsonbaai kan redelijk snel van vloed naar eb gaan en door het redelijke vlakke toendraland blijven er kleine kommen zeewater achter, soms vergist een zeehond zich en blijft in de kommen achter en is daardoor een makkelijke prooi voor de snelle ijsbeer.

De beer heeft de zeehond al voor de helft op en we kunnen prachtige foto's maken van hem en zijn bebloede poten en kop. We blijven met de buggy bij deze ijsbeer staan en zien na een half uurtje een tweede en aansluitend ook een derde beer aankomen wandelen.

Waarschijnlijk hebben ze de prooi geroken, ze komen beide tegen de wind in aanlopen. De derde beer, een groot mannetje jaagt de beer die de zeehond gevangen had (een kleiner vrouwtje) weg en duikt op de zeehond om hem zo snel mogelijk op te eten. Een eind voor de buggy zien we een reus van een ijsbeer aankomen welke zonder twijfel recht op de etende ijsbeer afgaat, soms delen de ijsberen hun voedsel. Ook deze prooi wordt gedeeld door de beren tot er nog maar een klein stuk overschiet, de beren beginnen te vechten om de prooi. Beide beren zitten met hun bek en poten flink onder het bloed en vallen elkaar aan , een prachtig gezicht en beide beren zitten behoorlijk onder het zeehondenbloed. zie film

Als de reus compleet rechtop gaat staan ziet de andere beer in dat hij het vandaag niet

gaat winnen en neemt hij afstand.

Neil maakt de lunch klaar en we eten in de buggy waar iedereen maar over één ding kan praten, ijsberen, ijsberen en ......

De reus kauwt op zijn gemak verder op de laatste restjes van de zeehond en de andere beer weet nog een stuk weg te pikken als de reus niet oplet, hij weet niet hoe snel hij moet vluchten. Het is een machtig gezicht om de beren de stukken vlees en huid kapot te zien trekken. De eerder gevluchte beer komt onze buggy even onderzoeken, hij loopt langs onze buggy en is nog geen twee meter bij ons vandaan. De dieren maken echt indruk en laten wel merken dat ze zich niets van de mensen aantrekken. Als we denken dat we alles gezien hebben besluit Neil dat we verder gaan, als we net weer verder hobbelen komt één van de beren richting de buggy met zijn bek en lichaam onder het bloed. We vragen Neil nog even te stoppen zodat we deze beer ook kunnen fotograferen als hij langs onze buggy loopt, we hebben weer geluk er staan inmiddels een aantal buggy's en hij loopt klem langs de onze de toendra op.

Hierna gaan we terug richting Churchill wat zeker nog twee uur hobbelen is, het is inmiddels half drie maar ons gevoel hebben we maar een half uurtje staan kijken en geen twee uur. Als we een kwartiertje verder gehobbeld zijn zien we op grote afstand een moeder ijsbeer met twee bijna volgroeide jonkies liggen, ze liggen in het struikgewas en alleen als we aan komen rijden komen ze even overeind om ons te bekijken. Helaas zien we hierna niet meer als de moeder en kunnen we ze niet duidelijk op de foto zetten.

De mooie dames geven nog een voorlichting in de buggy over de ijsberen en hebben ook een schedel en tanden van een ijsbeer bij zich, de voorlichting is erg aantrekkelijk om naar te kijken. Oh ja ook leerzaam.....

Als we terug zijn stappen we over in een oude Amerikaanse schoolbus welke ons naar ons hotel in Churchill brengt, Neil is ook onze buschauffeur en levert ons bij ons hotel af. We bezoeken nog even een souvenirwinkel en willen eigenlijk nog even op het strand gaan kijken aan de rand van het dorp, de mensen in de winkel zeggen dat we dit zonder auto absoluut niet moeten doen aangezien hier zeer regelmatig ijsberen aan komen wandelen en ook deze hebben maanden niet gegeten.

Net voor het dorp ligt de ijsberengevangenis, ijsberen die te dicht bij de bewoonde wereld komen worden in grote vallen gevangen en opgesloten in de gevangenis. Hier krijgen ze niets te eten zodat ze later niet weer terug komen en denken dat ze eten krijgen. Zodra het pakijs er is worden de ijsberen per heli uitgezet op het pakijs en kunnen ze hun weg vervolgen richting het noorden.

We eten vanavond iets in een restaurant tegenover het hotel en morgen gaan we er met Neil weer heel de dag op uit. Morgen aan het eind van de dag vliegen we weer terug naar Winnipeg waar overmorgen onze laatste dag doorbrengen.

In Churchill hebben we met de telefoons geen bereik maar wel (beperkt) internet, als iemand ons nodig heeft is een mailtje dus de enige manier.