Vandaag weer redelijk vroeg uit de veren, om kwart voor zeven gaat de wekker. Tussen half acht en kwart voor acht worden we weer opgehaald voor onze tweede dag in de buggy. Als we weer in de buggy zitten hebben we er vandaag voor gekozen om voorin te gaan zitten bij de chauffeur Neil. Neil lult de oren van je kop en heeft vele grappige verhalen, ook weet hij gigantisch veel van de omgeving en van ijsberen.

Als we op weg gaan krijgen we te horen dat er de afgelopen week een explosief gevonden is in het gebied en dat dit om elf uur tot ontploffing gebracht wordt, het hele gebied waar de ijsberen zich bevinden is vroeger een oefenterrein van het Amerikaanse leger geweest vandaar ook dat er op het vliegveld een Boeing 737 kan landen. De paden die over het terrein lopen zijn vroeger ook gebruikt door de tanks en andere voertuigen van het leger, ook werden raketten en explosieven getest in het gebied.

We gaan een ander deel van het gebied in op zoek naar ijsberen. We moeten weer een klein uurtje hobbelen voor we in het gebied komen waar de meeste ijsberen zijn. We gaan als eerste buggy het gebied in en al snel zien hebben we geluk we hebben de eerste beer gevonden, helaas zit hij erg ver van de paden af tussen de struiken en kunnen we alleen wat foto's van lange afstand maken. Vandaag hebben we een stevige storm en is het op het balkon bijna niet te doen, zelfs de beren verschuilen zich voor de wind.

Als we verder rijden komt er een buggy van de andere kant en staat er een ijsbeer tegen de buggy aan, de beer komt met zijn poten tot bij het raam en maakt flink indruk. Als we verder rijden zien we een beer zijn hoofd net even boven de struiken uitsteken om te kijken wat er langs komt, we stoppen en kunnen van redelijk dichtbij mooie foto's maken. Als we van plan zijn om weg te gaan komt de beer overeind en komt nog dichterbij liggen. Van dichtbij zien ze er zo lief uit maar ondertussen zijn ze levensgevaarlijk.

Na een kwartiertje rijden we verder en krijgen we van een collega van Neil te horen dat hij waarschijnlijk de ijsbeer met de jonkies weer gezien heeft die we gisteren gezien hebben. We rijden erheen en als we er aankomen zien we dat de beren zich verder terugtrekken de bosjes in, waarschijnlijk is er een mannetjes beer in het gebied en vluchten ze hiervoor. We besluiten hier te lunchen in de hoop dat ze terug komen, we kunnen nog een paar foto's van ze maken maar dichterbij komen ze helaas niet meer.

Als we onze weg weer vervolgen komen we langs de Tundra Buggy Lodge, dit is een soort trein van buggy's waar je in kan overnachten compleet met restaurant en bar. Het is allemaal een beetje krapper als een hotel maar je zit wel continu in het ijsberengebied. Als we langs de lodge rijden staan Neil zijn collega's blij te zwaaien voor de ramen, zij brengen hier enkele maanden aan één stuk door. Als we verder rijden komen we een aantal kleine vogels tegen, de naam weten we niet meer maar wij noemden ze white chickens hier hadden ze ook iets van weg. We rijden door langs de kust en bewegen ons langzaam terug richting ons eindpunt. Vlakbij ons eindpunt rijdt Neil een weg naar de kust in om ons een speciale rotsformatie te laten zien, boven in de rotsen ligt een ijsbeer lekker uit de wind te slapen. Als we terug rijden richting de bus zien we nog een ijsbeer welke wel erg dicht bij de bewoonde wereld komt.

Terug bij de bus nemen we afscheid van Neil en bedanken we hem voor de fantastische ervaring, dit zullen we zeker niet zomaar vergeten. We rijden met de bus terug naar het vliegveld waar we tot onze blijdschap de 737 weer klaar zien staan. We hebben allebei onze 'eigen' drie stoelen weer en de terugvlucht is zo voorbij. We zijn nu in het hotel waar we zo eerst maar even een biertje gaan doen en daarna nog wat eten. Misschien aansluitend nog wel een biertje aangezien we morgen uit kunnen slapen. Morgen gaan we de stad Winnipeg verkennen en overmorgen is het helaas over met de pret.